دریغ است ایران که ویران شود….

فصلها ویژگی های خودشان را دارند. فصلی توفانزاست و خاک بر آسمان می کند. دیگری در یخ می ترکاند و استخوان می سوزاند. دیگری گرم است و خون را به جوش می آورد . تنها بهار است که می شوید و شکوفا می کند. هر فصلی را ظرفی است که هر گز بَدل نمی شود. ایران ظرف است و ظرفیتی دارد به پهنای تاریخ به طول مقاومت های جاودانه . ایران از تازش مغول تا قحطی و طاعون زدگی روزگار بی طرفی جنگ جهانی اول و پلشتی روباه انگلیسی تاوان داده است اما هرگز انیرانیان را تاج برسر ننهاده و فرمان نبرده است. ایران خسته می شود . زخم می خورد اما از پای نمی افتد. کشور سربلند من همواره ایران است و ایران می ماند….

….سپاه اندر ایران پراگنده شد

زن و مرد و کودک همه بنده شد

همه در گرفتند ز ایران پناه

به ایرانیان گشت گیتی سیاه

دو بهره سوی زاولستان شدند

به خواهش بر پور دستان شدند

که ما را ز بدها تو باشی پناه

چو گم شد سر تاج کاووس شاه

دریغ‌ست ایران که ویران شود

کنام پلنگان و شیران شود

همه جای جنگی سواران بدی

نشستنگه شهریاران بدی

کنون جای سختی و رنج و بلاست

نشستنگه تیزچنگ اژدهاست

کسی کز پلنگان بخوردست شیر

بدین رنج ما را بود دستگیر

کنون چاره‌ای باید انداختن

دل خویش ازین رنج پرداختن

ببارید رستم ز چشم آب زرد

دلش گشت پرخون و جان پر ز درد

چنین داد پاسخ که من با سپاه

میان بسته‌ام جنگ را کینه خواه

چو یابم ز کاووس شاه آگهی

کنم شهر ایران ز ترکان تهی

پس آگاهی آمد ز کاووس شاه

ز بند کمین‌گاه و کار سپاه

سپه را یکایک ز کابل بخواند

میان بسته بر جنگ و لشکر براند