یادداشت آیین باور-فریبا کلاهیی

مهارتهای فردی که در طول زندگی از دست می دهیم ...........

صبح جمعه را فراموش نمی کنم ،برف دیشب بعد سالها رو زمین یخ زده و به انتظار آدمهایی نشسته بود که چهره سپیدش را فراموش کرده بودند، وقتی پا در پیاده رو گذاشتم،تازه متوجه شدم چه قدرررر دست و پاچلفتی ام، و اینکه مهارت کنترل دست و پایم را برای راه رفتن روی یخ از دست داده ام!زمین نخوردم،یکه خوردم. از یاد آوری خاطرات کودکی . آن وقتها زمین شیشه ای تر از امروز و یخ زده تر از همیشه بود و ما آنقدر روی هم،روی هم لباس می پوشیدیم که مثل مترسک دستهامون روی هوا می موند!!! روی یخ ها می دویدیم و برای سُر خوردن ،اصرار هم داشتیم.در گذشته مهارت هایی را آموخته بودیم که با توجه به نیاز های طبیعی اطرافمون باید ،یادمی گرفتیم.آنقدر زمستان و برف و سرما از زندگی منجمد ماشینی روی برگردانده که، مهارت های اولیه ای چون راه رفتن روی برف و یخ را هم از دست داده ایم!داشتم فکر می کردم ،اگر بشر باید از فضای اطرافش بیاموزد،این حس و بصیرت و بینش درونی و همسان سازی امروز کجاست؟چرا شش های دود دوست در نمیاوریم ؟ قلبهایمان سنگی نمی شود؟چرا بلد نیستیم خود را با اطرافمون مطابقت بدیم ؟چرا یاد نمی گیریم چه طور از پس مشکلات روزمره بربیاییم تا سُرنخوریم و دست و پامون نشکنه ...در طول مسیر زندگی کدام مهارتهای عرضی دیگر را از دست داده یا می دهیم؟