یاداشت آیین باور /فریبا کلاهی کارشناس مدیریت گردشگری

با توجه به باز شدن بحث و پیشنهاد معرفی روستای تاریخی و ارزشمند برغان برای ثبت در فهرست جهانی ، بد نیست به چند نکته اشاره شود.

نخست آنکه هر روستایی فارغ از اینکه گردشگری باشد یا خیر، چنانچه نتواند هویت خود را در کنار میراث بومی محلی،زبان، غذا، شغل و مسکن نسل آینده، آنهم به شیوه سنتی حذف کند با ازدیاد جمعیت به شهر تبدیل شده و کاملا از خاطره ها زدوده خواهد شد. بنابراین روستای برغان نیز در شرایطی که فرسنگ ها از هویت بومی تاریخی خود فاصله گرفته و تنها به صحنه نمایش غیر حرفه ای از یک روستای گردشگری تبدیل شده است، نخست نیازمند تیمار و تجهیز به زیرساخت های عمومی گردشگری و سپس مطالعه دقیق برای ارتقا یافتن به درجه ثبت ملی و در نهایت با توجه به کسب درجه ها و امتیاز لازم قرار گرفتن در فهرست ثبت ملی است. داشتن طرح اولیه و مطالعات امکان‌سنجی و شرح خدمات مطالعات امکان‌سنجی گامی است که برای نمونه اعلام شدن برغان نیز به چشم نمی نمی خورد. با حضور یافتن در یک روز تعطیل در خواهید یافت امکانات راه سازی، گذرگاه، پارکینگ، نخستین چیزی است که خاطرتان را آزرده می کند. سپس نمای ظاهری ویلاهایی که در هرچه بیشتر به رخ کشیدن مدرنیته با یکدیگر سبقت می گیرند، خود شاهدی بر عدم اراده حفظ سنت و معماری بومی محلی است. از سوی دیگر در شرایطی که روستای گردشگری باید درآمد و اقتصادی بر پایه گردشگری داشته باشد، حضور اتباع غیر متخصص به عنوان فروشنده محصولات محلی و عدم رعایت نظافت محیط زیست و قوانین زیست محیطی همچنین عدم توانایی معرفی محصول و منطقه توسط ایشان نشان می دهد که اهالی محل نیز مانند مسئولین میراث فرهنگی تلاش و اراده ای برای ترویج فرهنگ بومی و جذب گردشگر ندارند.