آیین باور_ ۲۱ مهر، روز کوهنورد، روز آنان است که بر بلندای زمین، روح خود را صیقل می‌دهند. در سرزمینی که کوه‌هاش، ستون‌های آسمان‌اند، کوهنوردی تنها بالا رفتن از سنگ و برف نیست، گفت‌وگویی‌ست با تاریخ، اسطوره و خویشتن.

دماوند، این پیر سپیدموی البرز، هنوز نفسِ زال و فریادِ کاوه را در بادهایش دارد.

الوند، آرام و استوار، نگهبان همیشگی همدان است؛ کوهی که سایه‌اش بر هزار سال شعر و افسانه گسترده شده.

سبلان، با چشمه‌ی جوشان در دل برف، رازهای عارفان آذربایجان را در سکوت خود پنهان کرده.

زاگرس، با قامت‌های بی‌پایانش، یادآور شکیبایی مردمان غرب ایران است.

و تفتان، کوه آتشین بلوچستان، هنوز تپش زمین را به یادمان می‌آورد؛ یادآور جوشش زندگی از دل خاک.

در قلب البرز مرکزی، جایی میان ابر و برف، قلل شاه‌البرز، ناز، کهار، هفت‌خوان، کلون‌بستک و سی‌چال، چون نگینی درخشان بر تاج استان البرز می‌درخشند.

این کوه‌ها با ارتفاع‌هایی بیش از چهار هزار متر، نه‌تنها مأمن کوهنوردان بلکه کلاس درس صبر، فروتنی و شناخت طبیعت‌اند.

هر صعود به آن‌ها، سفری است از خویشتن به خویشتن، و هر گام، گواهی از اراده‌ی انسان ایرانی در برابر سختی‌ها. کوهنوردان، وارثان این قله‌های جاویدند؛ آنان که هر صعودشان نه برای فخر، که برای فهم خویشتن است. در چشمشان، هر سنگ و باد نشانه‌ای‌ست از بودن، از تداوم، از ایمان. کوه، مکتبِ فروتنی و شکوه است.

روز کوهنورد بر آنان که روحشان در ارتفاع معنا می‌یابد، مبارک باد. به یاد کوهنوردان افسانه‌ای و نامداران این سرزمین؛ از پرویز پیران، جلال فروزان‌فر و مهدی عمیدی تا محمد اوراز، حسن نجاریان و عظیم قیچی‌ساز، که با گام‌های استوار و جان‌های عاشقشان، پرچم ایران را بر فراز قله‌های هیمالیا، دماوند و کهار و ناز البرز برافراشتند. یادشان تا همیشه، همچون قله‌ها بلند و ماندگار باد./فریبا کلاهی