این خانه، یادگار دوران قاجار، تصویری زنده از نظم، لطافت و زندگی روزمره مردمانی است که روزگاری در کوچه‌های تنگ و پرجنب‌وجوش اطرافش نفس کشیدند.

تاریخچه و معماری:

خانه داروغه در اواخر سده‌ی سیزدهم هجری ساخته شد و محل سکونت نخستین داروغه‌ی مشهد بود. آجرهای دقیق و طاق‌نماهای قوس‌دار، ستون‌های بلند و سقف‌های چوبی، همگی جلوه‌ای از اقتدار و ذوق معماران آن روزگار را نشان می‌دهند. هر پنجره مشبک، هر شیشه رنگی و هر قاب چوبی، گوشه‌ای از زندگی گذشته را بازگو می‌کند و حس می‌دهد خانه هنوز نفس می‌کشد.

حیاط و حوض مرکزی:

حوض فیروزه‌ای در مرکز حیاط، انعکاس نور و رنگ پنجره‌ها را در خود نگه می‌دارد. درختان بلند اطراف حیاط، سایه‌ای خنک بر زمین می‌گسترانند و شاخه‌هایشان گویی دست در دست گذشته دارند. باغچه‌ها و گلدان‌های کوچک، هر یک با لطافت و زندگی خود، حس دنیای کوچه‌های قدیمی را به حیاط آورده‌اند.

مکتب‌خانه و حس کوچه‌ها:

در یکی از اتاق‌ها، موزه مکتب‌خانه قرار دارد؛ فضایی که درس و انضباط را با حضور کودکان، گچ و تخته سیاه زنده می‌کند. حس تنگی و جنب‌وجوش کوچه‌های قدیمی، صدای پای کودکان، نورهایی که از پنجره‌های کوچک می‌تابد و سایه‌های درختان بلند، همه با هم ترکیبی از زندگی روزمره و تاریخ را به بازدیدکننده منتقل می‌کنند. این مکتب‌خانه، نه فقط نمایش، که احساسی ملموس از گذشته و انرژی جاری کوچه‌های مشهد قدیم است.

پنجره‌ها و روح خانه:

پنجره‌های چوبی با شیشه‌های رنگی، نور را به هزار شکل در خانه می‌تابانند و حس حضور گذشته را زنده می‌کنند. دیوارهای آجری و قاب‌های چوبی، سکوت خانه را با خاطره‌ها و نجواهای روزهای گذشته پر می‌کنند و بازدیدکننده را در زمان غرق می‌سازند.

خانه داروغه، فراتر از یک بنای تاریخی، آیینه‌ای است از زندگی، نظم، لطافت و جنب‌وجوش گذشته. وقتی از کنار حوض عبور می‌کنید، نور پنجره‌ها روی صورتتان می‌افتد و صدای کوچه و سایه درختان را حس می‌کنید، درمی‌یابید که تاریخ تنها در سنگ و چوب نیست؛ بلکه در روح و تجربه‌های انسانی زنده 

فریبا کلاهی کارشناس مدیریت جهانگردی