آیین باور _کمبود آب یک هشدار تبلیغاتی یا یک جمله تکراری نیست؛ واقعیتی است که این‌بار درست در برابر زندگی روزمرۀ ما ایستاده. در سال‌هایی که پشت‌سر گذاشته‌ایم، بارش‌ها کم بوده، تصمیم‌های مدیریتی در بسیاری دوره‌ها نادرست یا ناکافی بوده و زیرساخت‌ها هم به‌اندازه نیاز کشور رشد نکرده‌اند. این‌ها همگی واقعیت‌اند و انکارشان بی‌فایده است.

 حتی اگر همۀ کمبودها و خطاها را بپذیریم، یک چیز تغییر نمی‌کند: نقش و مسئولیت ما به‌عنوان شهروند.

بله، مصرف خانگی سهم کمتری از کل آب کشور را به خود اختصاص می‌دهد؛ اما این بهانه‌ای برای رها کردن مسئولیت فردی نیست. برعکس، دقیقاً به این دلیل که این بخش در «اختیار مستقیم ما»ست، کوچک‌ترین تغییرش هم اثر واقعی دارد. این‌که بگوییم «اول بروند مصرف صنعت و کشاورزی را اصلاح کنند، بعد نوبت ماست» چیزی را بهتر نمی‌کند.

بارش‌ها هم هرچقدر کم و زیاد شوند، باز هم رفتار ما تعیین‌کننده است. کمبود باران و خطاهای مدیریتی شاید بخشی از بحران را ساخته باشند، اما مصرف نادرست شهروندان—در خانه، محل کار، و فضای عمومی—بحران را عمیق‌تر می‌کند.

آب فقط یک عدد در گزارش‌ها نیست؛ نیرویی‌ست که زندگی را ادامه می‌دهد. یک لیوان آب می‌تواند گلدانی را از خشکیدن نجات بدهد. یک مشت آب می‌تواند چند پرنده را از تشنگی حفظ کند. چند قطره می‌تواند آغاز یک جوانه باشد. این‌ها فقط مثال نیستند؛ یادآوری‌اند که حتی مقدارهای کوچک هم ارزش دارند. بحران آب با یک شعار ملی یا یک دستور اداری حل نمی‌شود. تنها زمانی پیش می‌رویم که هرکس در جایگاه خودش، وظیفه‌اش را درست انجام بدهد.

وقتی شهروند مسئولیت‌پذیر باشد، مدیریت بهتر هم اثرگذارتر می‌شود. و وقتی مردم و ساختار در یک مسیر قرار بگیرند، خشکی امروز به کابوس فردا تبدیل نمی‌شود. آب نیست؛ این حرف تبلیغاتی نیست. واقعیتی است که اگر امروز با آن همراه نشویم، فردا دیگر فرصتی برای همراهی باقی نمی‌گذارد.