تعریفی از ناقص سازی جنسی زنان یا ختنه زنان

ناقص سازی جنسی دختران و زنان، عملی است که طی آن اندام تناسلی دختر برداشته می‌شود. ناقص سازی می‌تواند در زمان نوزادی یا کودکی، نوجوانی و یا حتی در زمان ازدواج انجام شود. این عمل به عنوان قطع اندام جنسی دختران و زنان یا ختنه زنان نیز نامیده می‌شود؛ اگرچه هیچ شباهتی به ختنه پسران و مردان ندارد. ختنه زنان ریشه در فرهنگ و آداب و سنن مردسالارانه بسیاری جوامع دارد و ناقض حق کنترل کودک دختر بر بدن خود محسوب می‌شود. این عمل ریشه در اعتقادات مذهبی ندارد و هیچ مذهبی از جمله اسلام توصیه‌ای مبنی بر انجام چنین عملی نکرده است. 

ناقص سازی بر اساس میزان برشی که طی عمل صورت می‌گیرد، انواع مختلفی دارد که شامل چهار نوع می‌شود.

• نوع اول: برداشتن کلی یا جزئی کلیتوریس و یا غلفه است (کلیتوریدکتومی)
• نوع دوم: برداشتن کلی یا جزئی کلیتوریس و لب‌های کوچک فرج، با یا بدون بریدن لب‌های بزرگ فرج
• نوع سوم: هرگونه تنگ کردن مجرای مهبل با ایجاد یک مهر و موم پوششی با قطع کردن و تغییر مکان دادن لب‌های کوچک فرج و یا لب‌های بزرگ فرج، با یا بدون بریدن کلیتوریس
• نوع چهارم: هرگونه عمل خطرناک دیگر بر روی آلت تناسلی زنان به مقصودی غیر پزشکی. مانند سوراخ کردن، سوزن زدن، شکافتن و غیره.

هر یک از این انواع به سنت‌ آن جامعه و دلیل عمل بستگی دارد.

آسیب‌های ختنه زنان

ناقص سازی جنسی دختران می‌تواند مشکلات کوتاه‌مدت و یا بلند‌مدت جسمی و روحی ایجاد کند و حتی در بعضی مواقع به مرگ بینجامد. تعدادی از مشکلات مربوط به سلامت که ختنه زنان ایجاد می‌کنند از این قرار است: 

• از دست دادن شدید خون
• درد شدید یا شوک
• مشکلات مربوط به ادرار یا خروج خون در دوران عادت‌ماهانه
• عفونت‌های دستگاه ادراری
• افزایش خطر عفونت اچ آی وی (ویروس نقص ایمنی انسانی)
• مشکلات در بارداری یا زایمان
• رابطه‌ی جنسی مشکل و یا دردناک؛ مشکلاتی در لذت جنسی
• مشکلات روحی روانی، برای مثال اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، یا اختلال اضطراب که از آسیب‌های روانی ناشی از ناقص سازی جنسی محسوب می‌شوند.

البته همه دختران و زنانی که تحت این عمل قرار گرفته‌اند چنین مشکلاتی را تجربه نمی‌کنند. بسیاری از این افراد ممکن است سال‌ها بعد از ناقص سازی دچار این آسیب‌ها شوند که باعث می شود احتمال آگاهی آنان و یا پزشکی به او مراجعه می‌کنند را کاهش دهد.

ختنه زنان در ایران و قوانین مربوط به آن

آمار ختنه زنان در ایران به طور میانگین زیاد نیست اما طی تحقیقی که در خصوص ختنه زنان در ایران منتشر شده است، چهار استان هرمزگان، کرمانشاه، کردستان و آذربایجان غربی از استان‌هایی است که این عمل در آنها انجام می‌شود. اما قوانین مربوط به ختنه زنان در ایران به چه صورتی است؟ 

• ایران هنوز در لیست کشورهایی که در آن ها ختنه رواج دارد در یونیسف قرار نگرفته است اما  در ایران  قوانینی وجود دارند که برای قطع هر بخش از اندام جنسی زن مجازات تعیین کرده اند.
• در ماده ۶۶۴ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲ آمده است که: “قطع و از بین بردن هر یک از دو طرف اندام تناسلی زن، موجب نصف دیه کامل زن است و قطع و از بین بردن بخشی از آن، به همان نسبت دیه دارد. در این حکم فرقی میان باکره و غیر باکره، خردسال و بزرگسال سالم و معیوب از قبیل رتقاء و قرناء نیست.

• ماده ۷۰۶ نیز می گوید: “از بین بردن لذت مقاربت مرد یا زن، موجب ارش است.

• کمپینی به نام «گام به گام تا توقف ناقص سازی جنسی زنان در ایران» ایجاد شده که علاوه بر آگاهی بخشی به مردم تلاش می‌کند تا ممنوعیت های قانونی را در این زمینه محکم‌تر کند.

• متن انگلیسی زیر را  پژوهشگر مسائل اجتماعی و زنان دکتر رایحه مظفریان درهمین زمینه با تاکید بر تاریخچه منع این خشونت در ایران نوشته است 

Rayehe Mozafarian

Documents show that for nearly a century, the Iranian press has paid little attention to the prevalence of female genital mutilation, and it took almost eighty years for taboos to be broken.

In a part of "Lorestan Notes" written by Dr. Rastegar, a pediatrician, there is a report on FGM/C in Lorestan in 25 Sep 1928 (Picture No. 1): “Another important point that is common among women living in tents is the circumcision of girls, which must be done from the age of five to nine, so that until she is circumcised, she is not a Muslim and no one will take bread from her. As it was heard from the Lors, the method of circumcising girls is that they put the girl to sleep and cut the outer part, which is out of the small lips, with a sharp razor (due to the weather and other qualities, the genitals of the nomadic girls were non-urban. And this order of the agreement that is heard is also common among the Arabs and the tribes of Khuzestan also believe). To stop the bleeding, the girl has to sit in the river up to her waist, and if she bleeds again, she has to move in the water for a while."

Picture 1: A report on female circumcision among Lorestan nomads in 1928

Source: From "Lorestan Notes" Part 2, by Dr. Rastegar, Pediatrician of Nahid Magazine, No. 19, Year 8, 1928

Homa Sarshar, a pre-revolutionary journalist, said in a television interview (published on stopfgmiran.com, 1400) that she noticed the spread of FGM/C fifty years ago during a trip to southern Iran. In a report, she tried to make the news public, but when she referred the matter to the newspaper"s editor, the editor did not publish her report. He states that the authorities have been instructed that the government itself is aware of the situation and will think about it. Persian Gulf This practice is also common!). News silence continues for more than 40 years.

As an activist in this field, I tried for more than ten years to convince newspapers and magazines to talk about it, and it is still difficult.

There are still many unknown places in Iran. At one point, the government, at my suggestion, tried to conduct a pilot project. The project was held and had unparalleled achievements, but the cooperation was abruptly cut off and, despite the follow-up, never resumed. Efforts to draft the law continue. Although some articles refer to the issue of amputation of genital and allocation of blood money, they are incomplete and should be reconsidered to address the issue of FGM/C.

Many gynecological centers advertise under the pretext of genital cosmetic surgery, even under the name of female circumcision, and exploit the lack of public awareness. No center is responsible for raising public awareness against these practices, and with very low wages, women are encouraged to have cosmetic surgery on their genitals.

How can we stand against female genital mutilation without government intervention, without changing the law and without raising awareness? Today, in addition to the above, activists need to receive assistance that can slow down the outbreak process and bring it closer to zero.