آیین باور - حسین موحدی مهر متولد اول اردیبهشت 1334 است . خوشرو، با ظاهری ویژه ولبخند همیشگی ، می گوید علاقه به ورزش پهلوانی را که ارثیه فامیلی اوست ، از 11 سالگی در زورخانه جهان چیت تجربه کرده است. سال 1345 که دیگر انبوه ریش و سن و سال تنها مجوزهای ورود به گود زورخانه نبودند.

موحدی مهر خاطرات روزگار ورزشی اش را اینگونه مرور می کند: نمی دونم کرج استثنا بود یا کلا در کشور اینجوری بود ، یا چون پدر و عمو و برادرهایم باستانی کار بودند ،کسی با من کاری نداشت. عاشق میل بودم از همون اول . یک علاقه خاصی به میل داشتم . میل رو یک بدنسازی و تمرین برای همه ورزش ها می دونستم . وقتی میل دستت می گیری پنج عضو بدنت در آن واحد تقویت میشه . میل بازی یک جور آمادگی جسمانی است که من خیلی بهش اهمیت می دم . 

-چه بخشی از این ورزش براتون جذاب بوده که سالها پایبندش شدین؟

با ورزش باستانی همزمان آمادگی جسمی پیدا می کردم برای وزنه برداری و کشتی کج ، دوست داشتم سالم باشم و قوی . دنبال قهرمانی نبودم . از 58 تا 63 کشتی آزاد هم در کنارش کار کردم . تا الان که مربی پهلوانی و شنو و میل هستم و آمادگی جسمانی کار می کنم. 

52 سال است که ورزش می کنم ( چهره بشاش و بدون چین و چروکش به خوبی گواه است) روزی نبوده که میل دست نگیرم حتی روز های تعطیل . میل بدن را مقاوم می کنه و برای کت و کول خیلی خوبه . 

- فرق امکانات ورزشی آن زمان با این روزها را در چه چیزی می بینید؟

اگر بخوام از تفاوت اون زمانها با حال و هوای ورزش زورخونه امروز بگم، اصلا اون وقتها هرجایی که زورخونه نبود، زورخونه دایر دائمی نداشتیم . یک تیم درست کرده بودیم مناسب ها و جشن های ملی که می شد می رفتیم برنامه اجرا می کردیم تازه می فهمیدندکرج هم ورزش باستانی داره. 

اون زمونا خیلی رونق نداشت و کسی هم رغبت نداشت ورزش زورخونه ای را تمرین کنه . تازه تازه ورزش های رزمی اومده بود و تنوع داشت. همه می رفتن به اون سمت. یک باشگاه کشتی کج تازه باز شده بود. زورخونه نه درآمد داشت نه شهرت نه قهرمانی، اما ورزش های جدید این جاذبه رو داشتند.

- با همه اینها چرا دلتون هنوز تو زورخونه گیره ؟چرا یک عده پای این ورزش سالها جوانی شان را می گذارند؟

ورزش باستانی ورزشی است که باید دلت بخواهد طرفش بروی . درآمد و پول ندارد یک چیزی هم از جیبت باید بدهی . امروزه قهرمان هم بشی پولی نمی دهند که چشم گیر باشد . باستانی کارها خیلی مذهبی هستند. بی وضو وارد گود نمی شوند. به بزرگتر و پیشکسوت احترام می گذارند، اینا یک انتخاب است و باید دلت بخواهد که وارد شوی . 

این ورزش هم بعد انفرادی داره هم تیمی . وقتی کسی میاندار میشه اعتماد به نفس و ارتباط جمعیش بالامیره. قدرت کلام وحرف زدن در جمع پیدا می کنه، دعای اول و آخر تمرین با میانداره . نظم حاکم براین ورزش انقدر زیاد است که اگر ده نفر کنار هم دارن میل می زنن به کسی اثابت نمی کنه. در حالیکه امکان نداره ده نفر کنار هم راه برن به هم برخورد نکنند.  اینا چیزهایی است که من دوست دارم 

- گلریزون که یکی از وجه شاخصه های این ورزش بوده از قدیم چرا دیگر محور اصلی فعالیت های زورخونه نیست؟

گلریزون هم کمرنگ شده. چون سببش نیست. چون دیگه کسی رو اونطور که باید نمی شناسی. تو محل یک زمانی کسی برای دخترش خواستگار می اومد همه کمک می کردند که شناسایی بشه و سور و ساتش رو می چیدند. اگه یکی مشکلی داشت می دونستن می فهمیدند و به دادش می رسیدند. از طرفی نگاه مردم هم عوض شده فقط خودشون رو می بینند. مث قدیم مهربون نیستند. در انجام کارها به همدیگه کمک نمی کنند. 

به نظر من ژن آدم باید خوب باشه، بعد خانواده و تربیت، بعد اجتماع. اینکه ذاتت چی باشه، چه قدر ریشه و اصالت داشته باشی، کجا بزرگ بشی مهمه. در خانواده و فامیل ما هنوز رسمه کسی مشکلی داشته باشه لب تر نکرده بقیه میان وسط و یک گوشه کار را می گیرن. 

- پیشنهادتون برای اینکه این ورزش توسعه پیدا کنه و همه گیر بشه چیه؟ 

برای توسعه و گسترش یک ورزش درکنار تبلیغات شهری و صدا سیما که هیچ کدام را نداریم، برخی آدمها هم آبروی این ورزش هستند

لازم است که مثل ورزش های دیگه و البته کارهای فرهنگی به آون دقت بشه جلو چشم مردم باشه ، استعداد یابی درمدارس که الان اتفاقا جایگاه خوبی داره می تونه به توسعه اش کمک کنه.

- بعضی ها به هر دلیلی برداشت نا مناسب و نادرستی از این ورزش پیدا کرده اند، چه کنمی که دوباره آن روح اصیل ورزش زورخانه ای  نمایان باشه؟

در این ورزش و زورخانه که مسجد دوم ماست، بیش از هر مسجدی نام خدا برده میشه دعا خونده و صلوات فرستاده میشه . اما در بین همین آدمهاهم منیت هست ، دعوا هست و اینجا باید به فرمایش مولا علی فکر کنیم که به عده ای گفت شما مرید من نیستید محب منید. من را دوست دارید ولی مانند من رفتار نمی کنید . 

با ورزش مشکلات آدم کم میشه . به ویژه مردان که کمتر برای سلامت خودشان سرمایه گذاری می کنند. جسم و روح باید همسان رشد کند و قوی شود. این است که به نظر من تربیت نونهالان و ورودشان به این ورزش از سن کم هدایت شوند دنبال سیگار و اعتیاد نروند. 

البته نباید این ورزش را با اشتباهات آدمها قضاوت کرد. درگذشته هم این ورزش را با شعبان جعفری نمی شناختند. با نام استاد حسن رزاز و استان بلور فروش می شناختند. همون کسی که فرش را از دزد خونه خودش خرید و براش کار درست کرد و همون دزد را به جایی رسوند که از بزرگان بازار شد . 

من خودم و خانواده ام به این ورزش علاقمندیم و سعی می کنیم از رفتار ما مردم این ورزش رو بشناسند. خودمان را اصلاح کنیم آینه تمام نما و شفاف باشیم ، ورزشمان درست معرفی می شود. . /ف.ک