در کتاب جاده شخصیت (The Road to Character) که از پرفروش‌های نیویورک تایمز نیز بوده است، بروکس با به کمال رساندن رویکرد کتاب پیشین خود و افزودن نقاط قوتی به راهبرد روایی‌اش، از جمله جایگزین کردن شخصیت‌های خیالی و فرضی با افراد حقیقی و شخصیت‌های سرشناس، تحسین و تایید منتقدان را به خود جلب کرد.

دیوید بروکس (David Brooks) ما را به نگاهی دوباره به سویۀ فراموش‌ شده‌مان فرا می‌خواند و در این راه "فروتنی" را به عنوان صفتی کلیدی برمی‌شمارد، و این نه صرفاً به معنی فروتنی پیشه‌ کردن در برابر دیگر مردمان، که به معنی پذیرش درونی ضعف‌ها، کاستی‌ها و نقصان‌هایی است که بخشی ناگزیر از ذات آدمی محسوب می‌گردند و هر انسانی برای دستیابی به شخصیتی قدرتمند و تزلزل‌ ناپذیر نخست نیاز دارد که این ضعف‌ها را به رسمیت بشناسد و سپس به مواجهه با آن‌ها برخیزد.

کتاب جادۀ شخصیت اگر قرار باشد با اتکا به توضیحی چند صفحه‌ای از محتوای آن و یا تورق سرسری آن مورد قضاوت قرار گیرد، ممکن است برای بخشی از مخاطبان، کهنه و کسالت‌آور جلوه کند. با پیش‌فرضی بدبینانه و منتقدانه، به نظر می‌رسد نویسندۀ کتاب لحنی موعظه‌گونه دارد و تلاش می‌کند مشتی پند و‌ اندرز کلیشه‌ای به خوانندگان بداقبالش قالب کند. اما به اعتقاد نگارندۀ این سطور، تکراری و حتی کلیشه‌ای بودن یک مفهوم یا مطلب، مستقل از میزان درستی، سودمندی و ارزش آن است.

این نکتۀ کلیدی به ویژه زمانی اهمیتی چند برابر می‌یابد که میزان تأثیر و‌ کارآمدی آن مسئلۀ کلیشه‌ای در زمانی بحرانی رخ نشان دهد، مانند توصیه‌های ایمنی ابتدای پرواز که هر بار به شکلی کسالت‌بار توسط خدمۀ هواپیما با بی‌میلی توضیح داده می‌شوند و مسافران عموماً با بی‌حوصلگی از آن روی برمی‌گردانند، اما در موقعیت نادر و کمیاب بروز فاجعه است که اهمیت آن‌ها آشکار می‌شود و در این شرایط که به معنی واقعی کلمه پای مرگ و زندگی در میان است، با اتکا به همین راهکارهای کلیشه‌ای، امکان نجات و رهایی وجود خواهد داشت.

از این منظر کتاب بروکس در حکم گوشزد کردن دوبارۀ مجموعه‌ای از ارزش‌های کهن بشری به عنوان راه‌حلی برای شرایط شبه‌ بحرانی امروزین انسان است. او انسانیت به عنوان یک صفت مثبت را در خطر زوال و انقراض می‌یابد و می‌کوشد به خواننده‌اش گوشزد کند که آن‌چه تمدن بشری را به رغم انحراف‌های مقطعی‌اش در طول تاریخ، امروز بدین جا رسانده مجموعه‌ای از اصولی است که ما، انسان‌های امروزی، بدون آنکه توجیه و‌ دلیلی داشته باشیم، قصد داریم به دورشان بیندازیم.

بروکس در روایت خویش از ضعف‌های بنیادین بشر، به نحوی خردمندانه، در هر فصل از کتاب مثالی می‌آورد که روی هم رفته مجموعه‌ای از اشخاص را شامل می‌شود که طیف گسترده‌ای از نظر دورۀ تاریخی، نژاد، مشغولیت، جنسیت، رویکرد به مذهب، و ویژگی‌های اخلاقی را تحت پوشش قرار می‌دهد. بدین ترتیب او با طرح این مثال‌ها/الگوهای متعدد در مردود ساختن قضاوت‌های عجولانه پیش‌دستی می‌کند چرا که نشان می‌دهد برای برخورداری از یک شخصیت قدرتمند فرضاً نیازی به نمایندگی کردن از یک دیدگاه اخلاقی مبتنی بر مذهب یا بر ضد آن نیست. جادۀ شخصیت، همان‌گونه که بروکس در نتیجه‌گیری پایانی خود بدان اشاره می‌کند، برای هر فرد ممکن است جاده‌ای منحصر به فرد با چالش‌هایی متفاوت باشد، اما پیمودن آن و غلبه بر این چالش‌ها، پایبندی به اصولی اساسی را طلب می‌کند که در اغلب موارد با یکدیگر مشترک‌اند.

او همچنین در این مورد به شکلی بی‌سابقه و ‌بدیع، انگشت بر روی یکی از بحران‌های هویتی و ذهنی انسان امروزین می‌گذارد و به ما یادآور می‌شود که تصویری که هر یک از ما سعی داریم از خود به باقی جهان مخابره کنیم، حتی در صورت درست بودنش، اساساً به بخشی از زندگی ما مربوط می‌شوند که فاقد اهمیت، فناپذیر و کم‌ارزش است، چرا که پس از ما کسی به خاطر نخواهد آورد که ما از خاور دور تا جنگل‌های آمازون را از نزدیک دیده‌ایم و دارای چند مدرک دانشگاهی هستیم و چقدر غذاهای خوشمزه در طول عمرمان خورده‌ایم (و گویا تصادفاً از بیشترشان هم عکس گرفته‌ایم).

دیوید بروکس یک نویسنده، منتقد و تحلیلگر تحسین‌ شده است که عموماً به خاطر سابقۀ طولانی‌اش در قلم زدن برای نیویورک‌تایمز، وال‌ استریت ژورنال، واشنگتن تایمز و نیوزویک و نیز مواضع راست میانه‌اش شهرت دارد. در طول سال‌های فعالیت، بروکس همواره نسبت به تغییرات فکری، فرهنگی و اخلاقی در جامعۀ آمریکا و نیز در جامعۀ جهانی حساس و دغدغه‌مند بوده است. در آثار پیشینش او به موضوعاتی چون اخلاق، روابط انسانی، مصر‌ف‌گرایی، ظهور طبقات اجتماعی تازه در دوران جدید پرداخته و همواره با دیدی جامع‌نگر و گسترده، به جستجوی ریشه‌های بنیا‌ن‌های فکری و اخلاقی فعلی جامعه انسانی و وضع‌های پیدا و پنهان آن‌ها رفته است.

از جمله آثار مشهور و موفق او، حیوان اجتماعی، انتشار یافته در سال 2011 است که در آن بروکس با محوریت بخشیدن به "تنهایی" انسان و میل او به "تعلق داشتن" به کنکاش در سرچشمه‌های عشق، احساس و شخصیتی قدرتمند در زندگی انسان معاصر می‌پردازد.

در بخشی از کتاب جادۀ شخصیت می‌خوانیم:

اخیراً مدام به تفاوت میان فضیلت­‌های رزومه‌ای فضیلت­‌های ستایش‌ ­نامه­‌ای فکر می‌کنم. فضیلت­‌ها یا صفات نیکوی رزومه‌‌ای آن‌هایی هستند که شما در رزومه­‌تان درج می­‌کنید، توانایی­‌هایی که با خود به بازار کار می‌­آورید و به موفقیت بیرونی شما کمک می­‌کنند. فضیلت­‌های ستایش‌ ­نامه‌­ای اما، آن­‌هایی هستند که پس از درگذشت‌تان و به هنگام تشییع‌تان یا در مراسم یادبودتان در مورد آن‌ها صحبت می­‌شود، یعنی صفاتی که هستۀ وجودی شما را شکل می‌­دهند. خواه مهربان، شجاع، درستکار یا وفادار باشید؛ و اینکه شما چه نوع رابطه‌­هایی ایجاد کرده­‌اید.

احتمالاً بیشتر ما خواهیم گفت که فضیلت­‌های ستایش‌ ­نامه­‌ای مهم‌تر از فضیلت‌های رزومه­‌ای هستند، اما اعتراف می­‌کنم که من خود زمان بسیار بیشتری از عمرم را صرف فکر کردن به دومی کرده‌­ا‌م تا اولی.

توجه سیستم آموزشی ما بیش از فضیلت­‌های ستایش ­نامه­‌ای به فضیلت­‌های رزومه­‌ای معطوف است. گفتمان­‌های عمومی همچون توصیه­‌هایی که برای بهبود و ارتقای رفتار در مجلات منتشر می­‌شوند، و یا کتاب‌های غیرداستانی پرفروش نیز همه به این گروه از فضیلت­‌ها و صفات مثبت توجه دارند. بیشتر ما راهبردهایی به مراتب روشن­‌تر برای رسیدن به موفقیت حرفه‌­ای داریم تا برای ایجاد یک شخصیت مستحکم.

فهرست مطالب کتاب

پیش‌گفتار مترجم
پیش‌گفتار: آدم 2
1. تغییر
2. خویشتنِ احضار شده
3. فتح خویشتن
4. مبارزه
5. تسلط بر نفس
6. کرامت
7. عشق
8. عشق منظم
9. خودآزمایی
10. منِ بزرگ