آیین باور _جناب آقای بقائی هامانه،سخنگوی محترم وزارت امور خارجه کشورمان در مصاحبه مطبوعاتی هفته اخیر خود، طول مرزهای ایران را حدود شش هزار کیلومتر عنوان کردند که متاسفانه - و البته با اطمینان می گویم به طور سهوی - حدود دو هزار و پانصد کیلومتر، کمتر از اندازه حقیقی، بیان کردند!؟

از آنجا که ممکن است این اشتباه غیر عمد، دستاویزی در دست دیگر کشورها و همچنین بازیگران منطقه ای و جهانی و به ویژه همسایگانمان قرار گیرد، لازم- بلکه واجب - می دانم به تصحیح این رقم بپردازم. طول مرزهای (خاکی و آبی) کشورمان - جمهوری اسلامی ایران - حدود هشت‌ هزار و پانصد کیلومتر می باشد که در این آمار، طول جزایر واقع شده، به ویژه در خلیج فارس و دریای عمان، لحاظ نگردیده است.

این بنده در سال ۱۳۸۵ که کارشناس اداره مرزی و حقوقی وزارت خارجه بودم، اقدام به انتشار جزوه ای با عنوان "ایران و مرزهایش" کردم. در این نوشته که در تمامی ادارات وزارت خارجه و برخی از وزارتخانه ها و سازمان‌های کشوری و لشکری توزیع شد - تقریبا به تفصیل و شاید در نوع خود برای اولین بار!؟ - در خصوص مرزهای کشور سرفراز و با شکوهمان با همسایگان پانزده گانه، پرداخته ام.

طولانی ترین مرز ما با کشور عراق ۱۴۵۰ کیلومتر و کوتاهترین مرزمان با کشور ارمنستان ۴۸ کیلومتر می باشد. اتفاقا این کوتاهترین مرز، که مردم ارمنستان از آن با عنوان "مرزهای امید" یاد می کنند، از نظر؛ ژئوپلیتیک و ژئواکونومیک و ژئواستراتژیک، بسیار پر اهمیت می باشد.

در یادداشت پیشین خود با عنوان " زنگزور " که برادرانه توصیه می کنم هم جناب آقای سخنگو و هم به ویژه برادر ارجمندم جناب آقای دکتر عراقچی، نگاهی به آن بیندازند، علاوه بر اینکه از مرزهای امید با عناوین؛ "مرزهای تنفس" و "مرزهای مسیح" یاد کرده ام، به اختصار، به اهمیت - تقریبا حیاتی - این گلوگاه بسیار مهم، که به نوعی گرانیکا و نقطه ثقل؛ غرب آسیا (خاور میانه)، آسیای مرکزی، قفقاز جنوبی، آناتولی، خلیج فارس و حتی شمال آفریقا می باشد، پرداخته ام.

دردمندانه، فرضیه ای مهم در روابط بین الملل که "در دل هر تهدیدی، فرصتی، نهفته است" را یاد آور شده و تاکید می کنم با تجدید نظر در سیاست خارجی خود و اندکی تغییر مسیر، می توانیم -تا دیر نشده- این تهدید ویرانگر و شرم آور را تبدیل به فرصتی، شکوفا کننده و افتخار آفرین، تبدیل ساخت.

با سپاس، مهراب رجبی. ۲۱/۵/۱۴۰۴